حدیث (۱) پیامبر (ص) :
قالَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ… اِذا قالَ العَبدُ: «بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ» قالَ اللّهُ ـ جَلَّ جَلالُهُ ـ : بَدَاَ عَبدى بِاسمى، وَ حَقٌّ عَلَىَّ اَن اُتـَمِّمَ لَهُ اُمورَهُ و اُبارِکَ لَهُ فى اَحوالِهِ؛
خداوند فرمود: «… هرگاه بنده بگوید: بسم اللّه الرحمن الرحیم، خداى متعال مىگوید: بنده من با نام من آغاز کرد. بر من است که کارهایش را به انجام رسانم و او را در همه حال، برکت دهم».
عیون اخبار الرضا، ج ۲، ص ۲۶۹، ح ۵۹
حدیث (۲) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
اِذا وُضِعَتِ المائِدَهُ حَفَّتها اَربَعَهُ آلفِ مَلَکٍ، فَاِذا قالَ العَبدُ: بِسمِ اللّهِ قالَتِ المَلائِکَهُ: بارَکَ اللّهُ عَلَیکُم فى طَعامِکُم ثُمَّ یَقولونَ لِلشَّیطانِ اُخرُج یا فاسِقُ، لا سُلطانَ لَکَ عَلَیهِم؛
هرگاه سفره پهن مىشود، چهار هزار فرشته در اطراف آن گرد مىآیند. چون بنده بگوید: «بسم اللّه» فرشتگان مىگویند: «خداوند، به غذایتان برکت دهد!» سپس به شیطان مىگویند: «اى فاسق! بیرون شو. تو بر آنان، راه تسلّط ندارى».
کافى، ج ۶، ص ۲۹۲، ح ۱
حدیث (۳) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
اَلتَّسْمیَهُ مِفْتاحُ الْوُضوءِ و مِفْتاحُ کُلِّ شَیءٍ؛
بسم اللّه الرحمن الرحیم، کلید وضو و کلید هر چیزى است.
مستدرک الوسائل، ج۱، ص ۳۲۳
حدیث (۴) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
لا یُرَدُّ دُعاءٌ أَوَّلُهُ بِسْمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ؛
دعایى که با بسم اللّه الرحمن الرحیم شروع شود، رد نمىشود.
الدعوات، ص ۵۲
حدیث (۵) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
مَنْ قَرَأَ بِسْمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ مُوقِنا سَبَّحَتْ مَعَهُ الْجِبالُ إلاّ أَنـَّهُ لا یَسْمَعُ ذلِکَ مِنها؛
هر کس با یقین بسم اللّه الرحمن الرحیم را قرائت کند، کوهها به همراه او تسبیح مىگویند، هر چند او تسبیح آنها را نمىشنود.
الدرالمنثور، ج ۱، ص ۲۶
حدیث (۶) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
مَن رَفَعَ قِرطاسا مِنَ الأْرضِ مَکتوبا عَلَیهِ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ إجلالاً لِلّهِ ولاِسْمِهِ عَنْ أن یُداسَّ کانَ عِندَ اللّهِ مِنَ الصِّدِّیقینَ و خُفِّفَ عَن والِدَیهِ و إن کانا مُشرِکَینِ؛
هر کس کاغذى را که روى آن بسم اللّه الرحمن الرحیم نوشته شده است از روى زمین بردارد و این کار براى بزرگداشت خداوند و جلوگیرى از اهانت به نام او باشد، نزد خداوند از صدیقین بهشمار مىرود و از بار گناه پدر و مادرش برداشته خواهد شد، حتى اگر مشرک باشند.
مستدرک الوسائل، ج۱، ص ۳۲۳
حدیث (۷) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
إذا قالَ الْعَبدُ عِندَ مَنامِهِ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ یَقولُ اللّهُ: مَلائِکَتى! اُکتُبُوا بِالْحَسَناتِ نَفسَهُ إلَى الصَّباحِ؛
هر گاه بندهاى هنگام خوابش، بسم اللّه الرحمن الرحیم بگوید، خداوند به فرشتگان مىگوید: به تعداد نفسهایش تا صبح برایش حسنه بنویسید.
جامع الأخبار، ص ۴۲
حدیث (۸) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
اَلْعَبد… إِنْ قالَ فى أوَّلِّ وُضوئِهِ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ طَهُرَت أعضاؤُهُ کُلُّها مِنَ الذُّنوبِ؛
اگـر بنـدهاى… در ابتداى وضویش، بسم اللّه الرحمن الرحیم بگوید همه اعضایش از گناهان پاک مىشود.
تفسیر الامام العسکرى علیهالسلام ، ص ۵۲۱
حدیث (۹) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
زَیـِّنوا مَوائِدَکُم بِالْبَقْلِ؛ فإِنَّها مَطرَدَهٌ لِلشَّیاطینِ مَعَ التَّسمیَهِ؛
سفرههایتان را با سبزى، زینت دهید ؛ زیرا سبزى با بسم اللّه الرحمن الرحیم، شیطان را طرد مىکند.
مکارم الأخلاق، ص ۱۷۶
حدیث (۱۰) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
مَنْ قَرَأ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ کَـتَبَ اللّهُ لَهُ بِکُلِّ حَرفٍ أربَعَهَ آلافٍ حَسَنَهً و مَحا عَنهُ أربَعَهَ آلافِ سَیِّـئَهٍ و رَفَعَ لَهُ أربَعَهَ آلافِ دَرَجَهٍ؛
هر کس بسم اللّه الرحمن الرحیم را قرائت کند خداوند به ازاى هر حرفِ آن چهار هزار حسنه برایش مىنویسد و چهار هزار گناه از او پاک مىکند و چهار هزار درجه او را بالا مىبرد.
بحارالأنوار، ج ۹۲، ص ۲۵۸
حدیث (۱۱) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
أنَّهُ إذا قالَ الْمُعَلِّمُ لِلصَّبىِّ قُل بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ فَقالَ الصَّبىُّ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ کَـتَبَ اللّهُ بَراءَهً لِلصَّبِىِّ و بَراءَهً لأِبـَوَیهِ و بَراءَهً لِلمُعَلِّمِ؛
وقتى معلم به کودک بگوید: بگو بسم اللّه الرحمن الرحیم و کودک آن را تکرار کند خداوند براى کودک و پدر و مادرش و معلم، برائت از آتش در نظر خواهد گرفت.
مجمع البیان، ج ۱، ص ۵۰
حدیث (۱۲) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
مَن کَـتَبَ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ فَجَوَّدَهُ تَعظیما لِلّهِ غَفَرَ اللّهُ لَهُ؛
هر کس بسم اللّه الرحمن الرحیم را براى بزرگداشت خداوند زیبا بنویسد، خداوند او را مىبخشد.
بحارالأنوار، ج ۹۲، ص ۳۵
حدیث (۱۳) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
عَنِ اللّهِ جَلّ وَ عزَّ أنَّهُ قالَ: کُلُّ أمرٍ ذى بالٍ لَم یُذکَر فیهِ بِسمِ اللّهِ فَهُوَ أَبْتَرُ؛
از خداوند عزیز و جلیل نقل کرده است که فرمود: هر کار ارزشمندى که در آن بسم اللّه ذکر نشود ناقص است.
بحارالأنوار، ج ۷۶، ص ۳۰۵
حدیث (۱۴) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
مَن حَزَنَهُ أَمرٌ تَعاطاهُ فَقالَ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ و هو مُخلِصٌ لِلّهِ بِقَلبِهِ إلَیْهِ لَم یَنفَکَّ مِن إحدَى اثْنَتَینِ إمّا بُلُوغُ حاجَتِهِ فِى الدُّنیا و إمّا یَعدِلُهُ عِندَ رَبِّهِ و یَدَّخِرُ لَدَیهِ و أبقى لِلْمُؤمِنینَ؛
هر کس کارى او را اندوهگین و به خود مشغول کند و او با اخلاص براى خدا بسم اللّه الرحمن الرحیم بگوید و با قلبش به سوى او رو کند، یکى از این دو براى او خواهد بود: یا در دنیا به حاجتش مىرسد و یا حاجتش نزد پروردگار بوده و براى او ذخیره مىشود و آن براى مؤمنان ماندگارتر است.
التوحید، ص ۲۳۲
حدیث (۱۵) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
مَن أرادَ أَنْ یُنجِیَهُ اللّهُ مِنَ الزَّبانیَهِ التِّسعَهِ عَشَرَ فَلْیَقرَأْ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ فَإنَّها تِسعَهَ عَشَرَ حَرفا لِیَجعَلَ اللّهُ کُلَّ حَرفٍ مِنها جُنَّهً مِن واحدٍ مِنهُم؛
هر کس مىخواهد خداوند او را از زبانیه (فرشتگان عذاب) نوزدهگانه برهاند، بسم اللّه الرحمن الرحیم را قرائت کند زیرا آن نوزده حرف است. تا خداوند هر حرف آن را سپرى در مقابل یکى از آن فرشتگان قرار دهد.
بحارالأنوار، ج ۸۹ ، ص ۲۵۸
حدیث (۱۶) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
إذا مَرَّ الْمُؤمِنُ عَلَى الصِّراطِ فَیَقولُ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ طَفِئَتْ لَهبُ النِّیرانِ وَ نَقولُ: جُز یا مُؤمِنُ فَإنَّ نورَکَ قَد أطفَأ لَهِبى؛
هنگامى که مؤمن بر صراط مىگذرد، و مىگوید: بسم اللّه الرحمن الرحیم. ناگاه زبانههاى آتش خاموش مىشود و مىگوید: اى مؤمن عبور کن زیرا نور تو آتش مرا خاموش کرد.
جامع الأخبار، ص ۱۲۰
حدیث (۱۷) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
لَو قَرَأتَ بِسمِ اللّهِ تَحفَظُکَ الْمَلائِکَهُ إلَى الْجَنَّهِ و هُوَ شِفاءٌ مِن کُلِّ داءٍ؛
اگر بسم اللّه را قرائت کنى، فرشتگان، تا بهشت تو را حفظ مىکنند و آن شفاى هر دردى است.
فقه الرضا علیهالسلام ، ص ۳۴۲
حدیث (۱۸) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
کانَ جِبرئیلُ إذا جاءَنى بِالْوَحىِ أوَّلُ ما یُلقى عَلَىَّ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ؛
وقتى جبرئیل با وحى به نزدم مىآمد، نخستین چیزى که به من القا مىکرد، بسم اللّه الرحمن الرحیم بود.
سنن الدارقطنى، ج ۱، ص ۳۰۴
حدیث (۱۹) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
مَن قَرَأ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ بَنَى اللّهُ لَهُ فِى الْجَنَّهِ سَبعَهَ ألفٍ قَصرٍ مِن یاقوتَهٍ حَمْراءَ؛
هر کس بسم اللّه الرحمن الرحیم را قرائت کند خداوند در بهشت هفتاد هزار قصر از یاقوت سرخ براى او بنا کند.
مدینه المعاجز، ج ۲، ص ۳۶۶
حدیث (۲۰) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
بسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ مِفتاحُ کُلِّ کِتابٍ؛
بسم اللّه الرحمن الرحیم، کلید هر نوشتهاى است.
الجامع الصغیر، ج ۱، ص ۴۸۱
حدیث (۲۱) پیامبر صلىاللهعلیهوآله :
اُمَّتى یَأتونَ یَومَ الْقیامَهِ و هُم یَقولونَ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ فَتَثقُلُ حَسَناتُهُم فِى الْمیزانِ فَیُقالُ: ألا ما اُراجِحَ مَوازینَ اُمَّهِ مُحَمَّدٍ: فَـتَقولُ الأْنبیاءُ علیهمالسلام إنَّ ابْتِداءَ کَلامِهِم ثَلاثَهَ أسماءٍ مِن أسماءِ اللّهِ لَو وُضِعَت فى کَفَّهِ الْمِیزانِ و وُضِعَت سَیِّئاتُ الْخَلقِ فى کَفَّهٍ اُخرى لَرَجَحَتْ حَسَناتُهُم؛
امت من در روز قیامت مىآیند در حالى که بسم اللّه الرحمن الرحیم مىگویند. آنگاه اعمال نیک آنها در ترازوى اعمال، سنگین مىشود. گفته مىشود: چه چیزى باعث شده که ترازوى اعمال امّت محمد سنگین شود. پیامبران جواب مىدهند: چون سخن ایشان به سه نام از نامهاى پروردگار شروع مىشود که اگر در یک کفه ترازو قرار گیرد و گناهان مردم در کفه دیگر گزارده شود، حسنات آنها برترى مىیابد.
تنبیه الخواطر و نزهه النواظر، ج ۱، ص ۳۲
حدیث (۲۲) امام علی علیه السلام :
إنَّ الْعَبدَ إذا أرادَ أن یَقرَأَ أو یَعمَلَ عَمَلاً و یَقولُ… بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ فَإنَّهُ یُبارَکُ لَهُ فیهِ؛
هر بندهاى بخواهد چیزى بخواند یا کارى انجام دهد و بسم اللّه الرحمن الرحیم بگوید، در کارش برکت داده مىشود.
تفسیر الإمام العسکرى علیهالسلام ، ص ۲۵
حدیث (۲۳) امام علی علیه السلام :
مَنِ اسْتَمَعَ إلى قارىءٍ یَقرَؤُها [بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ] کانَ لَهُ بِقَدرِ ما لِلْقارِئ؛
هر کس به صداى قارىاى که بسم اللّه الرحمن الرحیم را قرائت مىکند گوش دهد، براى او آن خواهد بود، که براى قارى است.
عیون أخبار الرضا علیهالسلام ، ج ۲، ص ۲۷۱
حدیث (۲۴) امام علی علیه السلام :
بِسمِ اللّهِ شِفاءٌ مِن کُلِّ داءٍ و عَونٌ لِکُلِّ دَواءٍ؛
بسم اللّه، شفاى هر دردى و یارى کننده هر دارویى است.
نزهه الناظر و تنبیه الخاطر، ص ۴۲
حدیث (۲۵) امام علی علیه السلام :
ألا فَمَن قَرَأها (بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ) مُعتَقِدا لِمُوالاهِ مُحَمَّدٍ و آلِهِ الطَّیِّبِینَ مُنقادا لأَِمرِها مُؤمِنا بِظاهِرِهِما و باطِنِهِما أعطاهُ اللّهُ عَزَّوَجلَّ بِکُلِّ حَرفٍ مِنها حَسَنَهً کُلُّ واحِدَهٍ مِنها أفضَلُ مِنَ الدُّنْیا و ما فیها مِن أصنافِ أموالِها و خَیراتِها؛
هر که بسم اللّه الرحمن الرحیم را با اعتقاد و دوستى محمد و آل پاکش و با تسلیم در برابر دستوراتشان و با ایمان به ظاهر و باطنش بخواند خداوند عزیز و جلیل در مقابل هر حرف آن، چیزى برتر از دنیا و آنچه در آن است، از ثروت و خوبىها را به او مىبخشد.
عیون أخبار الرضا علیهالسلام ، ج ۱، ص ۲۷۰
حدیث (۲۶) امام کاظم علیهالسلام :
سُئِلَ الکاظِمُ علیهالسلام : و أىُّ آیَهٍ أَعظَمُ فى کِتابِ اللّهِ؟ فَقالَ: بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ؛
از امام کاظم علیهالسلام پرسیدند: کدامیک از آیات کتاب خدا برتر و بزرگتر است؟ فرمودند: بسم اللّه الرحمن الرحیم.
بحارالأنوار، ج ۸۹ ، ص ۲۳۸
حدیث (۲۷) امام باقر علیهالسلام :
أوَّلُ کُلِّ کِتابٍ نَزَلَ مِنَ السَّماءِ «بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ»، فَإِذا قَرَأتَ «بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ» فَلا تُبالى أن لا تَستَعیذَ، و إذا قَرَأتَ «بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ» سَتَرَتکَ فیما بَینَ السَّماءِ وَالأَرضِ؛
ابتداى هر کتابى که از آسمان نازل شده، بسم اللّه الرحمن الرحیم است. هر گاه بسم اللّه الرحمن الرحیم را قرائت کردى اشکالى ندارد که استعاذه نکنى (نگویى که پناه مىبرم به خدا) و هر گاه بسم اللّه الرحمن الرحیم را تلاوت کردى، تو را از آنچه میان آسمان و زمین است محفوظ مىدارد.
کافى، ج ۳ ، ص ۳۱۳
حدیث (۲۸) امام صادق علیهالسلام :
اِحتَجِز مِنَ النّاسِ کُلِّهِم بـِ «بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ» و بـِ «قُلْ هُوَ اللّهُ أحَدٌ» اِقرَأها عَن یَمینِکَ و عَن شِمالِکَ و مِن بَینِ یَدَیکَ و مِن خَلفِکَ و مِن فَوقِکَ و مِن تَحتِکَ؛
خود را از تمامى مردم با بسم اللّه الرحمن الرحیم و قل هو اللّه احد حفظ کن. آن را از سمت راست و چپ و جلو و عقب و بالا و پایین بخوان.
کافى، ج ۲، ص ۶۲۴
حدیث (۲۹) امام صادق علیهالسلام :
لا تَدَعْ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ و إن کانَ بَعدَهُ شِعرٌ؛
بسم اللّه الرحمن الرحیم را رها مکن حتى اگر بعدش شعر باشد.
کافى، ج ۲، ص ۶۷۲
حدیث (۳۰) امام صادق علیهالسلام :
إذا تَوَضَّأَ أحَدُکُم و لَم یُسَمَّ کانَ لِلشَّیطانِ فى وُضوئِهِ شِرکٌ و إن أکَلَ أو شَرِبَ أو لَبِسَ و کُلُّ شَىءٍ صَنَعَهُ یَنبَغى أن یُسَمِّى عَلَیهِ فَإن لَم یَفعَل کانَ لِلشَّیطانِ فیهِ شِرکٌ؛
هر گاه یکى از شما وضو بگیرد و بسم اللّه الرحمن الرحیم نگوید. شیطان در آن شریک است و اگر غذا بخورد و آب بنوشد یا لباس بپوشد و هر کارى که باید نام خدا را بر آن جارى سازد، انجام دهد و چنین نکند، شیطان در آن شریک است.
محاسن، ج ۲، ص ۴۳۳
حدیث (۳۱) امام صادق علیهالسلام :
بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ اسْمُ اللّهِ الأْکبَرِ أو قالَ الأْعظَمِ؛
بسم اللّه الرحمن الرحیم، بزرگترین ـ فرمود ـ یا با عظمتترین نام خداوند است.
بحارالأنوار، ج ۹۰، ص ۲۲۳
حدیث (۳۲) امام صادق علیهالسلام :
اَلباءُ بَهاءُ اللّهِ وَ السِّینُ سَناءُ اللّهِ وَ الْمِیمُ مَجدُ اللّهِ و اللّهُ إلهُ کُلِّ شَىءٍ الرَّحمنُ بِجَمیعِ خَلقِهِ وَ الرَّحیمُ بِالْمُؤمنینَ خاصَّهً؛
باء (بسم اللّه الرحمن الرحیم) بهاء (روشنى) خدا و سین آن سناء (بزرگى) خدا و میم آن مجد (عظمت) خدا، و اللّه معبود همه چیز، رحمن مهربان به همه خلق، رحیم مهربان فقط به مؤمنان است.
کافى، ج ۱، ص ۱۱۴
حدیث (۳۳) امام صادق علیهالسلام :
رُبَّما تَرَکَ بَعضُ شیعَتِنا فِى افْتِتاحِ أَمرِهِ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ فَـیَمْـتَحِنَهُ اللّهُ بِمَکْروهٍ لِیُـنَـبِّهَهُ عَلى شُکرِ اللّهِ وَ الثَّناءَ عَلَیهِ و یَمحَقُ وَ صَمهَ تَقصیرِهِ عِندَ تَرکِهِ قَولَ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ؛
بسا که یکى از شیعیان ما در آغاز کارى، بسم اللّه الرحمن الرحیم نمىگوید و به همین خاطر، خداوند، او را گرفتار چیزى ناخوشایند مىسازد تا به شکر و ثناى الهى متوجّه گردد و کوتاهىاش را در گفتن بسم اللّه، جبران کند.
التوحید، ص ۲۳۱
حدیث (۳۴) امام صادق علیهالسلام :
اَلْبَسمَلَهُ تیجانُ السُّوَرِ؛
بسم اللّه الرحمن الرحیم، تاج سورههاست.
تفسیر القرطبى، ج ۱، ص ۹۲
حدیث (۳۵) امام صادق علیهالسلام :
اَلْبَسمَلَهُ تیجانُ السُّوَرِ؛
بسم اللّه الرحمن الرحیم، تاج سورههاست.
مکارم الأخلاق، ص ۳۴۷
حدیث (۳۶) امام رضا علیهالسلام :
إنَّ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ أقرَبُ إلَى اسْمِ اللّهِ الأْعظَمِ مِن سَوادِ الْعَینِ إلى بَیاضِها؛
بسم اللّه الرحمن الرحیم، به اسم اعظم نزدیکتر است از سیاهى چشم به سفیدىاش.
عیون أخبار الرضا، ج ۱، ص ۸
حدیث (۳۷) امام رضا علیهالسلام :
مَعنى قَولِ القائِلِ بِسمِ اللّهِ أَىْ أَسِمُ عَلى نَفسى سِمَهً مِن سِماتِ اللّهِ و هِىَ الْعِبادَهُ؛
معناى گفته کسى که بسم اللّه مىگوید، یعنى نشانى از نشانههاى خداوند را بر خود مىگذارم و آن عبادت است.
التوحید، ص ۲۲۹
حدیث (۳۸) امام علی علیهالسلام :
قولوا عِندَ افتِتاحِ کُلِّ أَمرٍ صَغیرٍ أو عَظیمٍ: بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ؛ أَىْ أَستَعینُ عَلى هذَا الأَمرِ بِاللّهِ الَّذى لا یَحِقُّ العِبادَهُ لِغَیرِهِ، المُغیثِ إذَ ا استُغیثَ، المُجیبِ إذا دُعىَ، الرَّحمنِ الَّذى یَرحَمُ بِبَسطِ الرِّزقِ عَلَینا، الرَّحیمِ بِنا فى أدیانِنا و دُنیانا و آخِرَتِنا، خَفَّفَ عَلَینَا الدِّینَ و جَعَلَهُ سَهلاً خَفیفا، و هُوَ یَرحَمُنا بِتَمییزِنا مِن أعدائِهِ؛
هنگام آغاز هر کار کوچک و بزرگى بسم اللّه الرحمن الرحیم بگویید. یعنى براى این کار، از خدا مدد مىجویم. خدایى که جز او کسى سزاوار پرستش نیست. پناهگاه پناهجو و فریادرس فریاد خواه است. خداوند بخشندهاى که با گسترش روزى بر ما رحم مىکند، مهربان به ما، در آیین و دنیا و آخرتمان. دین را بر ما آسان و سبک و سهل گرفت. و به ما رحم مىکند با جدا کردن از دشمنانش.
التوحید، ص ۲۳۲
حدیث (۳۹) امام حسن عسکرى علیهالسلام :
عَلاماتُ المُؤمِنِ خَمسٌ: … وَ الجَهرُ بـِ «بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ»؛
نشانههاى مؤمن پنج چیز است: … و بلند گفتن بسم اللّه الرحمن الرحیم.
تهذیب الأحکام، ج ۶ ، ص ۵۲ ، ح ۳۷
حدیث (۴۰) امام صادق علیهالسلام :
اِغْلِقُوا أَبوابَ الْمَعصیَهِ بِالإْسْتِعاذَهِ وَ افْتَحُوا أبوابَ الطّاعَهِ بِالتَّسمیَهِ ؛
درهاى گناهان را با استعاذه (پناه بردن به خدا) ببندید و درهاى طاعت را با بسم اللّه گفتن بگشایید.
الدعوات، ص ۵۲
حدیث (۴۱) معصوم علیهالسلام :
مِن حَقِّ الْقَلَمِ عَلى مَن أَخَذَهُ إذا کَـتَبَ أَنْ یَبدَأَ بِبِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ ؛
از حقوق قلم بر کسى که آن را براى نوشتن در دست مىگیرد این است که با بسم اللّه الرحمن الرحیم آغاز کند.
مستدرک الوسائل، ج ۸ ، ص۴۳۴
:: ادامه مطلب
:: موضوعات مرتبط:
احادیث ,
بسم الله الرحمن الرحیم ,
:: برچسب‌ها:
مجموعه احادیث درباره بسم الله الرحمن الرحیم ,
بسم الله حدیث ,
کوهبنان ,
حدیث کوهبنان ,
|
امتياز مطلب : 2
|
تعداد امتيازدهندگان : 5
|
مجموع امتياز : 10
لطفا صبر کنید ...
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاين
آمار بازديد
عضويت سريع
